Ik begreep deze wereld niet. En al zeker mezelf niet noch mensen als geheel. Dit was frustrerend omdat ik altijd "gezegend" ben geweest met een grote nieuwsgierigheid om de ziel van de wereld en die van mijzelf te leren kennen.

Acht jaar geleden, werkend bij een Forensisch Interventie Team, werd ik op een dag wakker met een diepe vermoeidheid. Het was een dusdanige vermoeidheid die niet met slapen opgelost kon worden. Gepaard met een onveiligheid en paniek in mezelf die op geen enkele manier verzacht kon worden. De grond onder mij en binnenin mij was geheel verdwenen.

Ik was verdwaald.

Een aantal intens diepe dagen later, toen 'de donkere nacht van de ziel' van Johannes van het Kruis op mijn scherm verscheen, begreep mijn ziel.

Deze crisis was iets dat ik meer dan wat dan ook nodig had.

Dit was het moment waarop zowel het magische leven als diepe pijn zich aan mij lieten zien. Ik wist toen dat het tijd was voor waarheid, mijn waarheid en het ontwaken in mezelf.

Ik startte mijn persoonlijke reis, mijn eigen queeste, die tegelijkertijd al lang geleden begonnen was.